Weer thuis! Vanochtend heb ik met de fysiotherapeut nog opstap en drempel geoefend. Toen ik dat onder de knie had stond niets me meer in de weg om het ziekenhuis te verlaten. Het is heerlijk om weer door het huis te lopen, vertrouwde geluiden te horen, de tuin in te gaan.
De zwelling van de knie is nog niet veel minder geworden. Die zal vanzelf afnemen in de komende weken. Regelmatig de voeten optrekken stimuleert dat proces. Dat is de boodschap die ik meekrijg. Maar thuis probeer ik er meer vaart achter te zetten. Ik haal koolbladeren en arnica uit de kast. Baat het niet ...
[ 8 07 2006 ]
Dag 9
[ 7 07 2006 ]
Dag 8
[ 6 07 2006 ]
Vandaag liep mijn eigen arts de ochtendronde. Vóór acht uur heb ik al met hem kunnen overleggen dat ik morgen naar huis kan.
Hij vond 70 graden geen belemmering, mede gezien de slechte uitgangssituatie van de knie. Mits ik zelfstandig op krukken zou kunnen lopen. Daar heb ik vandaag aan gewerkt. Het gaat.
Op zich kan ik er redelijk stabiel mee lopen, maar bij elke stap voel ik de trekkende, branderige pijn van de vernieuwde knieschijf. Volgens de fysiotherapeut zal dat ook nog wel een paar weken zo blijven.
Morgenochtend leer ik nog drempels en opstapjes te nemen en dan mag ik thuis verder revalideren.
Dag 7
[ 5 07 2006 ]
Ik wilde dat ik de opgaande lijn van de vorige dagen door zou kunnen trekken. Maar ik zit nog steeds op 70 graden. Vanochtend voelde de knie stijf en stram, alsof 30 graden het maximum zou zijn dat ik kon halen. Na enig oefenen werd dat beter, maar de buiging bleef bij 70 steken. Ook na een extra tocht naar de oefenzaal en 20 minuten op zo'n zwengelstoel, zat er niet meer in. Teleurstellend. Mijn plan was: vandaag 80, morgen 90, vervolgens naar huis.
Inmiddels loop ik wel zelfstandig korte stukjes met het looprek. Morgen komen de krukken aan de beurt.
Het fijnste moment van de dag was toen ik voor het eerst sinds de operatie onder de douche zat. Lekker lang.
Ik verlang naar samen thuis zijn. De vertrouwde omgeving, slapen in m'n eigen bed, lekker eten, glaasje wijn, privacy.
Ik ga daar nog even aan werken.
Dag 6
[ 4 07 2006 ]
Ik had de afgelopen nacht erg veel last van de zwelling in de knie. Waarschijnlijk iets te weinig rust (dat wil zeggen: been omhoog) genomen.
Vandaag probeer ik een evenwicht te vinden tussen het oefenen en het zorgen dat de zwelling niet opnieuw toeneemt. Mijn methode: regelmatig gebruik van ijspakkingen, niet te lang achter elkaar oefenen, minder belastende oefeningen doen.
M'n knie kan inmiddels een buiging van 70 graden aan. Dat is goed. Maar het lopen, dat gaat niet zo erg vooruit. Door de zwelling is het een erg pijnlijke onderneming.
Ik probeer er naar toe te werken dat ik zaterdag naar huis kan. Benieuwd of dat gaat lukken.
Dag 5
[ 3 07 2006 ]
Ik ben nu even de meest mobiele van de zaal.Twee krukkenklanten zijn ontslagen.En dus win ik het van de kamergenoot met een recente heupfractuur.
Ik weet niet in hoeverre ik zo'n eerste plaats als mijn verdienste mag beschouwen. Het deelnemersveld is wel heel erg zwak. En de dag is nog niet om. Voor je het weet wordt er iemand met een gebroken arm binnengereden die moeiteloos de eerste plaats overneemt.
Maar toch: ik kan vandaag m'n knie 60 graden buigen en het lopen gaat iets beter (brug, looprek). Straks nog wel even oefenen zodat ik morgen ook qua kracht weer wat vooruitgang geboekt heb.
Dag 2
Ook dit artikel komt met een dag vertraging. Niet alleen omdat ik geen internetverbinding aan bed heb, maar vooral vanwege m'n slaperigheid. Zo helder als ik op dag 1 was, zo suf was ik op dag 2.
Het morfinepompje dat de moderne patiënt ter beschikking staat om zelf de bestrijding van de pijn ter hand te nemen werkt fantastisch. Niet dat je lekker ongelimiteerd je gang kan gaan: de dosering gaat in keurig afgepaste hoeveelheden. In mijn geval zijn er helaas ook nadelen: vlagen van misselijkheid en verdoving.
Later op de dag: de eerse fysiotherapie. Heel voorzichtig in en op de benen en even op een stoel zitten. De boodschap is: je kunt je been gewoon belasten en buigen. Maar dat is de theorie. De realiteit is anders. Ik heb angst en gebrek aan durf om nu al te gaan staan. Mijn been voelt zwaar en stuurloos.
Dag 4
De resultaten van vandaag:
- Voor het eerst kon ik me weer wassen in de badkamer. Op de rolstoel, maar toch.
- Weer met smaak gegeten.
- Heen en terug gelopen langs een brug.
- De knie tot zo'n 45 graden gebogen.
Het lopen gaat het moeilijkst. Lopen en staan zijn zwaar voor het geopereerde been en ook voor het andere. Die was sowieso al minder sterk en krachtig. Twee dagen rust voel ik meteen aan de verminderde spierkracht.
Oefenen, oefenen ...
Dag 3
[ 1 07 2006 ]
Voor de pijn ben ik overgezet van de morfine onder de knop naar vier keer per dag paracetamol. 4000mg paracetamol is minder effectief dan de morfine die ik kreeg, maar het scheelt een hoop aan misselijkheid en dufheid. Vooral bij de inspanning van de fysiotherapie voel ik de knie behoorlijk.
Tussen kunnen en durven ligt een zee van ruimte. 'Er is geen enkele beperking aan de belasting en beweging van de knie', is de theorie. Maar als ik sta is het pijnlijk en wankel. Ik durf niet echt op m'n rechterbeen te staan.
Het liefst zou ik in bed blijven tot de knie weer normaal functioneert. Maar zo werkt het niet, drukt men mij op het hart. Natuurlijk weet ik dat zelf ook heel goed. Elke stap zal ik zelf moeten zetten.
Het resultaat van dag 3 is een klein stapje in de goede richting.
Dag 1
Gisteren was het dag 1.
Het eerste deel, voor de operatie, duurde minder lang dan ik had verwacht. Niet om 13:00 uur zoals ik aanvankelijk had doorgekregen, maar al om kwart over negen werd ik naar de OK gereden. De gang naar de operatietafel was goed te doen. Wat een rustgevend pilletje en een paar invoelende mensen al niet kunnen doen. Ik herinner me nog dat ik de OK werd binnengereden. Vage stemmen, half bewuste beelden. Daar lag ik, klaar voor de operatie. Het plafond vervaagde snel.
Het tweede deel begint met een paar hoofden boven het bed die me uit de narcose praten. Van de operatie zelf herinner ik me niets. Helemaal niets. Van de rest van de dag krijg ik al even weinig mee. Behalve het opgeluchte gevoel dat ik een nieuwe knie heb en dat het vanaf nu vooruit zal gaan.
Verder: een half bezoekuur geslapen en een flard van een voetbalwedstrijd gezien. Uitgerekend tijdens de penalties, vlak voor zo'n spannende aanloop, weer eventjes ingedut.
En twee hele boterhammen gegeten.
